قهرمانی جهانی کشتی آزاد پس از یک دهه انتظار؛ غرور و هشدار برای آینده
به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو، در آوردگاه جهانی زاگرب ۲۰۲۵، کشتی آزاد ایران پس از ۱۲ سال بار دیگر بر قله جهان ایستاد و جشن قهرمانی را به خانه آورد؛ موفقیتی که باید آن را به کشتی‌گیران، کادر فنی و مجموعه فدراسیون تبریک گفت. این پیروزی غرورانگیز هرچند ستودنی است، اما نقاط ضعف آشکاری نیز در عملکرد تیم دیده شد که بی‌توجهی به آنها می‌تواند در آینده به چالش‌های جدی تبدیل شود.
شادی و غم همواره همراه زندگی انسان‌هاست؛ در ورزش هم، برد و باخت میلیون‌ها نفر را شاد یا دلخور می‌کند. در زاگرب، رحمان عموزاد در ۶۵ کیلوگرم ستاره بی‌بدیل کشتی آزاد بود. او پس از شکست در فینال المپیک ۲۰۲۴ مقابل کوتارو کیوکا، یک سال با انگیزه انتقام و بازگشت به قله تمرین کرد. همراهی نزدیک مهدی تقوی، قهرمان دو دوره جهان و مربی اختصاصی عموزاد، نقشی کلیدی در آمادگی او داشت. عموزاد این‌بار تنها به یک شیوه تکیه نکرد، بلکه با تاکتیک‌های متنوع و دقیق، راه هرگونه فرار را بر رقبا بست و چهره‌هایی، چون خاژی موراداف، ریل وودز، سوجیت و پیمان بیابانی را از گردونه رقابت حذف کرد. او در فینال با الهام از خاطره تاریخی تقوی در استانبول ۲۰۱۱، با اجرای چندباره فن کنده‌کشی، کیوکا را مغلوب هنر خود ساخت و کابوس پاریس را پایان داد.
در ۹۷ کیلوگرم، امیرعلی آذرپیرا با روحیه‌ای انتقام‌جو وارد میدان شد و در نیمه‌نهایی، آخمد تاژودین‌اف قهرمان المپیک ۲۰۲۴ و جهان ۲۰۲۳ را شکست داد تا طلسم دو ساله را بشکند. تحلیل دقیق حرکات حریف و استراتژی حساب‌شده، آذرپیرا را به نقطه عطفی در کارنامه‌اش رساند. هرچند او در فینال برابر کایل اسنایدر آمریکایی تنها ۱۵ ثانیه تا لمس مدال طلا فاصله داشت، اما این فرصت طلایی از دست رفت؛ لحظه‌ای که می‌توانست تا سال‌ها زبانزد باشد. این پایان تلخ، ضعف تاکتیکی کادر فنی را نیز آشکار کرد؛ چراکه حرکت زیرگیری مؤثر آذرپیرا در لحظات پایانی، در طول مبارزه کمتر دیده شد.
قهرمانی زاگرب یادآور شکوه و توانمندی کشتی آزاد ایران است، اما همزمان هشداری جدی برای اصلاح کمبود‌ها و ارتقای برنامه‌ریزی‌هاست تا این افتخار بزرگ به سکوی پرتابی برای موفقیت‌های پایدارتر تبدیل شود.
