از «حیدربابایه سلام» تا «علی ای همای رحمت»

در میان برگ‌های زرد پاییز تبریز، در شهری که صدای ساز عاشیق‌ها هنوز در کوچه‌هایش می‌پیچد، شاعری چشم به جهان گشود که بعدها صدای تمام نسل‌ها شد. سید محمدحسین بهجت تبریزی، که ما او را با نام بلند و جاودانه‌ی استاد شهریار می‌شناسیم، نه فقط یک شاعر، بلکه تجسم زنده‌ پیوند زبان، عشق، ایمان و فرهنگ بود.